Op 13 maart 2018 liet DNO per e-mail (!) aan Olivier Keegel, al drie jaar als operarecensent van Opera Gazet actief bij De Nationale Opera, weten dat hem voorgoed de toegang tot alle persfaciliteiten werd ontzegd. Keegel zou -volgens DNO- in Het Parool "de grenzen van het journalistiek betamelijke" hebben overschreden. In het artikel 'Laatste seizoen Pierre Audi is hautaine klap in het gezicht van de traditionele operaliefhebber' gaf Keegel zijn visie op de programmering van het seizoen 2018-2019, zonder daarin één onvertogen woord te gebruiken.
Professionals in de wereld van Opera en Klassieke muziek, journalisten, opera- en muziekliefhebbers & de NVJ
dat De Nationale Opera op 13 maart 2018 ten onrechte alle persfaciliteiten heeft afgenomen van een recensent van de Opera Gazet, omdat hij de "grenzen van het journalistiek ontoelaatbare zou hebben overschreden";
dat het onzes inziens niet de taak is van een kunstinstelling te bepalen wat, in een over haar geschreven opiniestuk, "betamelijke" en "onbetamelijke" journalistiek is, laat staan daarom belemmeringen voor de recensent in kwestie op te werpen;
dat onderscheid in de facilitering van welgevallige en onwelgevallige recensenten uit een oogpunt van persvrijheid en gelijke behandeling uiterst ongewenst is en een bedenkelijk precedent schept: namelijk willekeur.
de Nationale Opera een einde te maken aan het juridische gesteggel en met een royaal gebaar Opera Gazet/Keegel weer dezelfde persfaciliteiten te verstrekken waar ook andere recensenten gebruik van kunnen maken.
Petitiestarters: o.m. de Nederlandse Vereniging van Journalisten, Irma Deutekom, Sigrid van der Linden, Basia Jaworski, Thea Derks, Mauricio Fernandez, Valentin Jar, Els de Boer, Esther Chayes, Henk Kreukniet, Cor de Wit, Truus Blenderman
Thea Derks op Contemporary Classical – Thea Derks: "Recently, a petition was launched for the restoration of Olivier Keegel’s press accreditation by Dutch National Opera. They no longer provide press tickets because he fiercely attacked Pierre Audi’s programming on the Flemish blog Operagazet and in the Dutch newspaper Het Parool.
Moreover, he denounced Audi’s predilection for ‘director’s theatre’, in which to his view content falls prey to a far-fetched ‘vision’ of the director.
I often strongly disagree with Keegel. As with his ludicrous crusade against the production Aus Licht around Karlheinz Stockhausen in the coming Holland Festival. Nor do I like the harsh tone of voice in which he formulates his objections. Nevertheless, I signed the petition. Dissenting opinions are necessary for artists and art institutions, for they provide an opportunity to define one’s own mission even more sharply.
Keegel might not find fault with the new production of Richard Wagner’s Tannhäuser. Director Christof Loy closely follows Wagner’s libretto. With subtle gestures he makes the hypocrisy around courtly versus sensual love poignantly perceptible. In doing so, he makes use of mirror effects, as simple as they are inventive. Beneath the neat surface, carnal lust is rampant
First of all, there is the stage setting. For four hours we see the imposing salon of a nineteenth-century gentlemen’s club. It functions as the sultry lovers’ den of Venus and Tannhäuser, as the abode of the fraternity of singers, and even as a church.
During the overture the singers make love to extremely young ballerinas and each other – in tailcoats. Later they react with horror to Tannhäuser’s carefree laudation of sexual intercourse; only thanks to Elisabeth he is not lynched. The message is clear: beneath the neat surface, carnal lust is rampant.
Secondly, there are the costumes. Love goddess Venus (the impressive mezzo-soprano Ekaterina Guberova) wears a voluminous black dress and a glamorous white fur coat. Her earthly rival Elisabeth (the soprano Svetlana Aksenova) is dressed in an equally flamboyant white dress. In the sinister third act she appears in a somewhat shabby black women’s suit. Saint or sinner: two sides of the same coin
When Elisabeth sacrifices her life for Tannhäuser’s salvation, Venus watches over her for minutes. Her posture resembles the painting of Madonna and Child that Elisabeth previously clutched in her arms. In the end, Venus lovingly covers her rival with her white cloak.
Thus Loy once again pinpoints bourgeois morality. For indeed things are never simply black or white: saint or sinner, ascetic or lecher, they are two sides of the same coin. No surprise then that at the end the seductive ballerinas once again throw themselves in the arms of the gentlemen.
Loy further illustrates the ubiquitous hypocrisy in Elisabeth’s ambivalent attitude towards Wolfram (the excellent baritone Björn Bürger). Even while expressing her love for Tannhäuser, she caresses him like a lover. This is reflected in Tannhäuser’s double-hearted behaviour. He finds no satisfaction in the physical lovemaking with Venus, nor in Elisabeth’s chaste love. Unfortunately the tenor Daniel Kirch is not an ideal Tannhäuser, his voice is a little shrill. Graceful cantilenas
Still there is much to enjoy musically. The bass Stephen Milling is an impressive father of Elisabeth, the young soprano Julietta Aleksanyan is a beautiful lyrical shepherd. The DNO Choir is deeply moving in their flawless, subdued interpretations of the Pilgrim’s Choir and the Siren Choir. Also effective are the brass fanfares blasting into the hall from the balconies; you literally imagine yourself to be in the Wartburg. Thus the strings of the Netherlands Philharmonic Orchestra gain extra depth.
The woodwind instruments play a starring role. Many times (bass)clarinet, (alto)oboe and or flute encircle the voices of the singers with graceful cantilenas. The harp also has appealing solo passages in this romantic score by Wagner. Hats off to conductor Marc Albrecht who sustains the tension from beginning to end, keeping the textures transparent even in the loudest fortissimo passages.
In short: a successful production by Tannhäuser. – I’d be very interested to read Olivier Keegel’s opinion.
Petitie voor recensent om persfaciliteiten terug te krijgen van De Nationale Opera door Trudy Brandenburg - van de Ven — maandag 8 april 2019, 09:02.
Het is ons een grote eer de lijst van namen van petitiestarters bekend te mogen maken.
Petitiestarters: • namens, Nederlandse Vereniging van Journalisten, Thomas Bruning, algemeen secretaris • Sigrid van der Linden, muziekproducent • Thea Derks, muziekpublicist en auteur • Pieter van den Berg - opera- en concertzanger in ruste (mede namens echtgenote Helma van den Berg-Bursch) • Basia Jaworski, muziekrecensent en -publicist • Mauricio Fernández, casting director, tot 2016 programmamaker en casting director bij NTR Zaterdagmatinee.
1993 en 1996 casting director De (toenmalige) Nederlandse Opera. • Irma Deutekom - operaliefhebber, dochter van Cristina Deutekom • Valentir Jar, operazanger o.m. De Nederlandse Opera, Frankfurt, Köln, Opéra National de Paris - Bastille, Lausanne, Genève, Toulouse, Caen, Rouen. Zangleraar. • Els de Boer - musicologe te Den Haag • Jos Schneider – journalist Amsterdam • Esther Chayes - zangeres en zangdocent te Amsterdam • Henk Kreukniet – operazanger, ook Hoofdstadoperette. • Jack Kroes - journalist te Den Haag • Dr. Saim G. Simsek – operaliefhebber • Henja Schneider-Haasbroek – journalist te Amsterdam • Hanneke Tinor-Centi - HTC Communicatie en Marketing • Cor de Wit gepensioneerd (koor)zanger en solist De Nationale Opera • Truus Blenderman, operettezangeres en concertorganisator • Hans Otjes, voormalig toneelspeler • Corrine Romijn • Robert Vinkenborg - auteur/journalist te Hoorn (initiatiefnemer)